Ik ben Alex, vrouw, 45+, en weet sinds 2021 dat ik autistisch ben.

Ik heb sinds mijn achttiende al last van angststoornissen, heb daarvoor verschillende psychologen, therapeuten en psychiaters gesproken, maar ik bleef tegen problemen aanlopen, zowel op school als toen ik later ging werken. Angst, depressies, slaapproblemen, en ik ging toch steeds maar door. Mij was geleerd dat ik me “er maar overheen moest zetten” en “me niet zo moest aanstellen”. Dat ik “altijd in de slachtofferrol zat” en “gewoon beter mijn best moest doen”.

Ik deed ook echt mijn best. Ik deed zo hard mijn best, dat ik door minstens drie burn-outs heen gewerkt heb. Ik negeerde zowel mentale als lichamelijke problemen, totdat mijn lichaam echt niet meer kon. Toen ben ik gestopt met mijn werk en voor mezelf begonnen als vertaler. Ook dat ging moeizaam, omdat ik op andere vlakken nog steeds over mijn grenzen bleef gaan.

Uiteindelijk, na veel verschillende diagnoses met daaropvolgende therapieën die niet aansloegen, heb ik toch via de huisarts een diagnostisch traject voor autisme gekregen. En wat bleek… dat was dus het probleem. De reden dat mij nooit lukte wat anderen wel konden, waarom ik steeds tegen dezelfde problemen bleef aanlopen en waarom therapieën (behalve CTG voor de angststoornis) nooit werkten.

Het is een lange weg geweest, en ik worstel er nog steeds iedere dag mee. Het is nu weer helemaal in om te zeggen dat autisme een superpower is, maar zo ervaar ik het helaas helemaal niet. Voor mij is het echt een beperking, die mijn leven erg moeilijk maakt. Toch ben ik ontzettend blij dat ik nu toch weet dat ik niet zo boos op mezelf meer hoef te zijn.

Verder houd ik van schrijven, lezen, (horror) films en series, dieren, reizen, fotografie, geschiedenis (met name tweede wereldoorlog, victoriaanse tijd en griekse oudheid). Ik luister graag naar podcasts, heb twee katten (Bowie en Jagger) en woon in Rotterdam.